ငါဘယ္လုိလူ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ ငါေန႔စဥ္ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘာေတြဆံုးျဖတ္ေနသလဲ ဆိုတာေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဆံုးျဖတ္ေနတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုလူ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို ပံုေဖၚေနတာပဲ၊ ဖန္တီးေနတာပဲ၊၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အုတ္ခ်ပ္နဲ႔တူတယ္။ အုတ္ခ်ပ္ကေလးေတြကို
တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီၿပီး ေဆာက္သြားတဲ့အခါမွာ အိမ္တစ္အိမ္ျဖစ္လာသလိုပဲ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ စုေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။


ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့သူမွာ ဘာလြတ္လပ္မႈမွ မရိွဘူး။ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ့္လက္ထဲမွာပဲ ထားပါ။
ဆံုးျဖတ္စရာရိွရင္ ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါမွ သတၱိရိွတဲ့သူ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့သူ ျဖစ္လာမယ္၊၊ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္မွ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ တာဝန္ယူတဲ့သူ ျဖစ္မယ္။ တိုင္ပင္ခ်င္ရင္ သဘာဝက်က် ေတြးတတ္ လုပ္တတ္တဲ့သူနဲ႔ တိုင္ပင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ တာဝန္ယူပါ။ ဒါမွ တစ္ေန႔တျခား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပိုမွန္လာလိမ့္မယ္၊၊ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကို ေနႏိုင္မွ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္မႈ ျဖစ္မယ္။ တစ္ေန႔တျခား ဥာဏ္ပညာ ပိုၿပီး ေလးနက္ ရင့္က်က္လာမယ္။ ပိုၿပီး
လြတ္လပ္လာမယ္။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္တာကို သူမ်ားကို ဆံုးျဖတ္ခိုင္းတာဟာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ တာဝန္မယူတာပဲ။ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ တာဝန္မယူတဲ့သူဟာ လြတ္လပ္တဲ့သူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။


တကယ္လြတ္လပ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္၊ တကယ္လူပီသတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္၊ တကယ္လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ တကယ္ေက်ေက်နပ္နပ္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔၊ တကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုရင္ အခ်ိန္တိုင္းအခ်ိန္တိုင္းမွာ ခ်ေနတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ဦးတည္ထားတဲ့ဦးတည္ခ်က္ကို အေထာက္အကူေပးမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ခ်ရမယ္။


တျခားလူေတြ ဘယ္လိုပဲေနေန ငါ့အတြက္ကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔အသိဥာဏ္ ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔အေရးကို ငါဟာ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း လုပ္ေနတဲ့သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာထားတဲ့လူဆိုရင္ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဆံုးျဖတ္တိုင္း ဆံုးျဖတ္တိုင္း အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အသိဥာဏ္ ေလးနက္ဖို႔ ျမင့္ျမတ္ဖို႔ ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔ကို အေထာက္အကူေပးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒါဟာ exercise of freedom ပဲ။ ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ကိုယ္ လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးလုိက္တာပဲ။ လြတ္လပ္မႈကို က်င့္သံုးေနမွ
လြတ္လပ္မႈရိွတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။


လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေနဖို႔ ကိုယ္ယူရမယ့္ တာဝန္ကို ေခၚတာ။
လြတ္လပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တာကို ေျပာတာ၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ စည္းကမ္းရိွေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တာေျပာတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္
ေလးစားတာကို ေျပာတာ။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ရတာေလာက္နဲ႔ မျပည့္စံုေသးဘူး၊ မလံုေလာက္ေသးဘူး။ ေရြးစရာေတြအမ်ားႀကီးေပးထားတဲ့အထဲက ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုေရြးယူခြင့္ ရိွတာေလာက္နဲ႔လည္း မျပည့္စံုေသးဘူး၊ မလံုေလာက္ေသးဘူး။ အဓိကက်တဲ့ အေရးပါတဲ့ အေျခခံက်တဲ့ လြတ္လပ္မႈဟာ ေရြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးကို အရင္ဆံုး ဖန္တီးဖို႔၊ ေရြးစရာေတြကိုပဲ ကိုယ္က ဖန္တီးဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေရြးစရာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းဖို႔၊ ၿပီးမွ ေရြးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ေရြးစရာေတြကို သူမ်ားက သတ္မွတ္ေပးၿပီးမွ၊ အဲဒီ သတ္မွတ္ေပးၿပီးသားေတြထဲက ကိုယ္က ေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒါ လြတ္လပ္မႈအစစ္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘယ္ဟာေတြထဲကေရြးရမယ္ ဆိုတာကို မသတ္မွတ္ခင္ကတည္းက အဲဒါေတြကို သတ္မွတ္ရာမွာ ကိုယ္က သတ္မွတ္ခြင့္ရိွမွ လြတ္လပ္တယ္။🌿🌿🌿

➖➖➖🍄🍄➖➖➖

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
 ( မဟာျမိဳင္ေတာရ )
  ၏
“ ေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္တယ္ ”
စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္၊၊
LIFE facebook page မွတစ္​ဆင္​့ျပန္​လည္​မ်ွ​ေဝသည္​